Ιστορική εξέλιξη » Μικρό ταμπούρο » Φίλιππος Δάγκας

Μικρό ταμπούρο - Ιστορική εξέλιξη

Κιόλας τον 13ο αιώνα ήταν το Μικρό ταμπούρο στη δυτκή Ευρώπη γνωστό. Ως συνοδευτικό όργανο, τού λεγόμενου «Galoubet», στα ελληνικά «Χερί αυλός». Ένα μικρό φλάουτο με ράμφο και 2 ή 3 οπές.

Ό παίκτης κρατούσε το Ταμπούρο κάτω από το βραχίονα του. Και με το αριστερό του χέρι έπαιζε το φλάουτο. Ενώ με το δεξί του χέρι χτυπούσε το Ταμπούρο με ένα σφυρί. Κατα το τέλος τού μεσαίωνα κατασκευάστηκε το Ταμπούρο πιο μεγάλο και πιο ισχυρό.

Κατα τον 18ο αιώνα κατασκευαζόταν το Ταμπούρο με πλάτη από ορεί­χαλκο και μειωμένο ύψος. Τον 19ο αιώνα εμφανίστηκε με επιπλέον μείωση τού ύψους το Μικρό ταμπούρο. Με την ανάπτυξη τής σημερινής μορφής του, ανατέθηκε στην συμφωνική ορχήστρα.

Ή σημερινή μορφή του, συμπεριλαμβάνει τήν πλάτη, τις χορδές και την χορδατούρα. Χρησιμοποιήθηκε κυρίως στις μεγάλες όπερες για να επιτευχθούν ρεαλιστικά εφέ. Και επί το πλείστον πολεμικά εφέ. Για παράδειγμα στην όπερα "Ουγενότοι" (1836) τού Τζιάκομο Μάγιερμπερ . Και στην όπερα „Ριέντσι“ (1842) τού Ρίχαρντ Βάγκνερ . Επίσης, και ό Τζουζέπε Βέρντι χρησιμοποίησε το Μικρό ταμπούρο. Ήδη στα πρώτα του έργα με μεγάλη ευαισθησία και μεγάλη επίδραση.

Από τότε ανήκει το Μικρό ταμπούρο στα κύρια κρουστα όργανα τής ορχήστρας. Και όχι μόνο για την εκτέλεση των εφέ πού περιγράφονται παραπάνω. Αλλά κυρίως ως ρυθμικό όργανο, και τέτοιο για την ενίσχυση τού ήχου.