Ιστορική εξέλιξη » Κοντραμπάσο » Φίλιππος Δάγκας

Κοντραμπάσο - Ιστορική εξέλιξη

Από τα βαθύφωνα όργανα τής οικογένειας Βιόλα ντα γκάμπα (Ιταλικά: Viola da gamba) προέκυψαν το 1600 τα σύγχρονα έγχορδα. Τα βαθύ­φωνα όργανα αυτής τής οικογένειας ήταν τα ακόλουθα. Το μπάσο Βιόλα ντα γκάμπα. Το μεγάλο μπάσο Βιόλα ντα γκάμπα. Και το μεσαίο μπάσο Βιόλα ντα γκάμπα. Από αυτα αναπτύχθηκε το σημερινό Βιολον­τσέλο και το βιολόνε.

Διάσημοι κατασκευαστές τής τότε εποχής ασχολήθηκαν με την ανάπτυξη αυτών των οργάνων. Ιδιαίτερη σημασία έδωσε, ό Γκάσπαρο ντα σάλο (Ιταλικά: Gasparo da Salò) (1542-1609) από το σάλο. Αλλά και ό συμ­πατριώτης τού Παόλο Ματζίνι (Ιταλικά: Paolo Maggini) (1580-1640) από το Μποτοτσίνο. Ασήμαντος ό ρόλος των πρώτων οργάνων στη μουσική δωματίου. Και αυτό για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ή βιολόνε καλείται στην όπερα «Αλκυονη» τού Μαρίν Μαραις. Ή οποία ανέβηκε στο Παρίσι το 1706. Ισχύει ως ένα από τα πρώτα μεγάλα έργα στα οποία καλείται ή βιολόνε. Στα έργα Μπαχ συνηθιζόταν να ηχεί το βιολονε ταυτόφωνα με το Βιολοντσέλο. Γιά τη χρήση τού Μπάσου-Βιόλα στην ορχήστρα ήταν ή ακουστική τους δύναμη πολύ χαμηλή. Λόγω αυτού δημιουργήθηκε ένα πιο ισχυρό όργανο. Στις αρχές 18ο αιώνα από Γερμανούς και Ιταλούς κατασκευστές.

Ό τελικός προκάτοχος τού σημερινού Κοντραμπάσου κατασκευάστηκε στα μέσα τού 18ου αιώνα. Κατα το δεύτερο τέταρτο τού 19ου αιώνα γίνεται ή χρήση τού τετράχορδου Κοντραμπάσου. Ό κύριος λόγος ήταν ή διάδοση κλίμακας τής ρομαντικής ορχήστρας. Ό Ρίχαρντ Βάγκνερ στην αρχή τής όπερας του „Ό Χρυσός τού Ρήνου“ απαιτούσε το Μι₁ ως Μπάσο οστινάτο. Καθόρισε να χορδιστή ή Μι₁-χορδή ως Μι ύφεση₁ χαμηλότερα. Αυτός ήταν ίσως ό λόγος για να κατασκευαστεί το Κοντραμπάσο με 5 χορδές. Σήμερα, στη θέση τής Ντο₁-χορδής γίνεται χρήση τής Σι φυσικό₂-χορδής. Γιά λόγους ομοιόμορφου χορδίσματος. Χορδίζονται κατα διαστήματα τέταρτης.